زمینه و هدف: هایپوکسی می تواند سازگاری های فیزیولوژیکی سودمندی را در پی داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هایپوکسی تناوبی بر عملکرد آزمون هایپوکسی زنان کوهنورد بود. روش بررسی: پس از اعلان فراخوان در بین کوهنوردان زن کرمانشاه، 12 نفر داوطلب با میانگین سن 29.00±8.00 سال، میانگین قد 162.41±4.71 سانتی متر و میانگین وزن 54.15±7.27 کیلوگرم در پژوهش شرکت کردند. پس از تکمیل پرسشنامه سلامت و فرم رضایت نامه، شرکت کننده ها به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. تمرین هایپوکسی تناوبی به مدت 15 روز، روزانه یک ساعت (5 دقیقه هوای هایپوکسی و 5 دقیقه هوای نرموکسی، از طریق دستگاه هایپوکسی کاتور در حالت نشسته) اجرا شد. شدت هایپوکسی در 5 روز اول 11 درصد، در 5 روز دوم 10 درصد و در 5 روز سوم معادل 9 درصد اکسیژن در هوای دمی بود. در ابتدا و انتهای دوره تمرین هایپوکسی تناوبی، آزمون هایپوکسی که شامل دو مولفه به نام های TD و TR می باشد از هر دو گروه گرفته شد. یافته ها: استفاده از آزمون ویلکاکسون برای بررسی تغییرات در سطح 0.05 نشان داد که پس از 15 روز، افزایش TD گروه آزمایش بیشتر از گروه گواه بود (147.29 درصد در مقابل 4.93 درصد) که این تفاوت معنا دار بود، همچنین کاهش TRگروه آزمایش بیشتر از گروه گواه بود (37.24 درصد در مقابل 21.20 درصد) اما این تفاوت معنا دار نبود. نتیجه-گیری: نتایج پژوهش حاضر بیانگر اثر مثبت تمرین هایپوکسی تناوبی بر عملکرد آزمون هایپوکسی زنان کوهنورد در بخش Td می باشد.

هدف: پژوهش حاضر مقایسه تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر عملکرد هوازی بود. بدین منظور 16 نفر از دانشجویان مرد با میانگین سن 23.27±2.94 سال، قد 178.13±5.86 سانتی متر، وزن 74.06±7.87 کیلوگرم،درصد چربی بدنی 19.33±3.70 و 23.37±2.74 BMI به طور داوطلب در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها بر اساس توان بیشینه (Wmax) به دو گروه همگن هشت نفره، تقسیم و در شرایط هایپوکسی (3300 متر) و نورموکسی به تمرین پرداختند. ابتدا پس از اندازه گیری شاخص های ترکیب بدن، Vo2max و Wmax با یک آزمون فزاینده در شرایط هایپوکسی و نورموکسی با فاصله 48 ساعت از یکدیگر اندازه گیری شد. برنامه تمرین ورزشی بر روی چرخ کار سنج، برای هر دو گروه از نظر شدت (یک دقیقه با شدت Wmax%85-%80 و دو دقیقه با شدت Wmax%50) و مدت تمرین (30 دقیقه ) یکسان سازی شده بود. بعد از 2 هفته متغیرهای اندازه گیری شده در پیش آزمون مجددا مورد اندازه گیری قرار گرفت. این تحقیق از نوع نیمه تجربی و کاربردی بود.نتایج: نتایج این پژوهش نشان داد فاکتورهای هوازی در هر دو گروه بهبود یافته، اما بین 12 جلسه تمرین مستمر شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر عملکرد هوازی مردان ورزشکار(a£0.05) تفاوت معنی داری وجود نداشت. در نتیجه می توان بیان کرد، دوره تمرینی به کار گرفته شده در این پژوهش باعث بهبود در عملکرد هوازی شد. اما مدت و شدت هایپوکسی به کار گرفته شده به اندازه ای نبوده که بتواند به طور معنی داری عملکرد هوازی را در گروه هایپوکسی نسبت به گروه نورموکسی بهبود بخشد.

هدف از تحقیق حاضر تاثیر سه شیوه تمرینی بر بیان ژن TGFB1 و VASH-1 در بافت بطن چپ رت های ویستار بود. مواد و روشها: 40 سر موش ویستار8 هفته ای با میانگین وزن33+237 گرم در محیطی کنترل شده نگهداری و به صورت تصادفی در5 گروه 8 تایی قرار گرفتند. برنامه های تمرینی به مدت 8 هفته و هفته ای 3 جلسه با شدت مشخص بود. تمرینات هوازی شامل 47 دقیقه دویدن با شدت متوسط VO2MAX 65 % بر روی تردمیل بود. تمرین HITشامل دویدن با سرعت 2 متر در دقیقه با شیب فزاینده بر روی نوار گردان و تمرینات HIIT شامل 4 وهله تناوبی شدید با شدت 90تا 100درصد VO2MAX و چهار وهله تناوبی کم شدت 50 تا 60 درصد VO2MAX انجام شد. گروه کنترل پایه در هفته اول و پس از استقرار تحت جراحی و بافت برداری قرار گرفت گروه های دیگر پس از آخرین جلسه تمرینی تشریح و سپس بافت قلب آن مورد بررسی قرار گرفت. تغییرات برون گروهی توسط آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری0/05 ≥ P مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 1-نتایج نشان می دهد 8 هفته تمرین MIT (001/0 ≥ P)، HIT (001/0≥ P)، HIIT(001/0≥ P) باعث افزایش معنادار بیان TGF-β1در بطن چپ موش های نرویستا ر شد 2-نتایج تحقیق حاضر کاهش معنی دار بیان ژن VASH-1 بین 5 گروه پژوهش نشان می دهد(د(0001/0 (P<. نتیجه گیری: بنظرمیرسد تمرین منظم پتانسیل اثر گذاری در افزایش هایپرتروفی قلب با افزایش TGF-β1 کاهش VASH-1 در رت های نزاد دارد

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر تمرینات زیر بیشینه شنای کرال سینه در شرایط هایپوکسی (کاهش اکسیژن) بر گازهای خونی (%SO2, PH, Hco3, PCo2, Po2) و ظرفیت هوازی مردان شناگر با دامنه سنی 20 تا 25 سال است. بدین منظور از بین 100 نفر دانشجوی رشته تربیت بدنی دانشگاه بوعلی سینا که شنا را آموزش دیده بودند، 38 نفر واجد شرایط، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه مساوی (تجربی و کنترل) تقسیم شدند. گروه تجربی تحت تمرینات تناوبی زیر بیشینه شنای کرال سینه با شدت میانگین 60 تا 65 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره (%HR.R) با الگوی هایپوکسی (یک نفس گیری پس از دو تا شش استروک در هر تناوب) به مدت 8 هفته و در هر هفته سه جلسه به مدت 45 تا 60 دقیقه قرار گرفتند. گروه کنترل همان تمرینات را با الگوی تنفس طبیعی (یک نفس گیری پس از دو استروک در هر تناوب) انجام دادند. برای بررسی تغییرات فشار سهمی اکسیژن (PO2)، فشار سهمی دی اکسید کربن (PCo2)، یون بی کربنات (HCo3)، PH و درصد اشباع اکسیژن خون (%SO2)، نمونه خون وریدی آزمودنی ها قبل از تمرین و بعد از اتمام دوره تمرین در حالت استراحت گرفته شد. گازهای خونی%SO2, PH, HCo3, PCo2, Po2 به وسیله دستگاه A.B.C و توان هوازی آزمودنی ها به طور غیرمستقیم با استفاده از تست پله «استراند» اندازه گیری شد. جهت مقایسه اطلاعات حاصل از پیش آزمون و پس از آزمون در هر گروه از آزمون t وابسته و برای مقایسه مقادیر متغیرهای وابسته و گروه ها با یکدیگر از آزمون t مستقل استفاده شد. بر اساس نتایج حاصل، افزایش معنی داری (P<5%) در فشار سهمی دی اکسید کربن خون به مقدار 2.71 میلی متر جیوه (5.5%) کاهشی در درصد اشباع اکسیژن خون برابر 4.63 درصد (9.92%) و افزایشی معادل 0.48 لیتر در دقیقه (13.07%) در توان هوازی مطلق گروه تجربی (Vo2max) به دست آمد. اما در بقیه متغیرها اختلاف معنی داری دیده نشد. یافته های تحقیق نشان می دهد که اجرای این شیوه تمرینی می تواند تغییرات سازگار شونده ای در جهت افزایش توان دستگاه هوازی شناگران مبتدی به وجود آورد.

زمینه و هدف هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر 3 هفته کاهش بار تمرین در محیط هایپوکسی بر نسبت Bax/Bcl2 و جمعیت سلول های اپیتلیالی حبابچه های ریوی بود. مواد و روش ها 35 سر موش صحرائی (سن 4 هفته، وزن 8± 72 گرم) به 5 گروه کنترل (6 هفته)، تمرین (6 هفته)، هایپوکسی (3 هفته)، هایپوکسی کاهش بار (3 هفته) و کنترل (9 هفته) تقسیم شدند. نمونه ها پس از 6 هفته تمرین تناوبی وارد هایپوکسی شده و 3 هفته در آنجا زندگی کردند. گروه دیگری همزمان با قرارگیری در محیط هایپوکسی، به اجرای تمرینات تناوبی با شدت کمتر(کاهش بار) پرداختند. نسبت Bax/Bcl2 حبابچه های ریه با روش ایمونوهیستوشیمی و جمعیت نموسیت-1 و نموسیت-2 حبابچه های ریوی با روش استریولوژی اندازه گیری شد. یافته ها پس از 6 هفته تمرین تناوبی، نسبت Bax/Bcl2 و جمعیت نموسیت-2 افزایش و جمعیت نموسیت-1 کاهش یافت(05/0≥ P). 3 هفته هایپوکسی سبب کاهش نسبت Bax/Bcl2 و کاهش جمعیت نموسیت-1 در مقایسه با گروه تمرین 6 هفته شد(05/0≥ P). 3 هفته کاهش بار تمرین در گروه هایپوکسی، سبب کاهش نسبت Bax/Bcl2، کاهش نموسیت-2 و افزایش نموسیت-1 در مقایسه با گروه هایپوکسی شد (05/0≥ P). نتیجه گیری به نظر می رسد تمرین تناوبی شدید و هایپوکسی متعاقب آن می تواند آپوپتوز حبابچه های ریوی را افزایش دهد. همچنین به نظر می رسد تکنیک کاهش بار تمرین ابزاری کارآمد جهت کاهش آپوپتوز در ریه است.

تحقیق حاضر، به بررسی تأثیر تمرینات زیربیشینه شنای کرال سینه در شرایط هایپوکسی روی آنزیمهای CPK و LDH خون، ظرفیت هوازی و رکورد مردان جوان شناگر با دامنه سنی 20 تا 25 سال میپردازد. 38 نفر از دانشجویان رشته تربیت بدنی که با فن شنا آشنایی داشتند، به طور تصادفی انتخاب و به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 2 ماه، سه جلسه در هفته و 45 تا 60 دقیقه در هر جلسه به تمرینات تناوبی زیر بیشینه با شدت 60 تا 65% حداکثر ضربان قلب ذخیره در شرایط هایپوکسی ( هر 6 تناوب دست یک نفس گیری) پرداختند. گروه کنترل همان تمرینات را با الگوی تنفس طبیعی (هر 2 تناوب دست یک نفس گیری) انجام دادند. در ابتدا و پس از اتمام دوره تمرین، آنزیمهای CPK و LDH توسط دستگاه اتوآنالایزر، توان هوازی به طور غیرمستقیم (آزمون استراند) و رکورد شنای 30 متر اندازه گیری شد. به منظور مقایسة داده ها در هر گروه، از آزمون t وابسته و مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد تمرین در شرایط هایپوکسی، افزایش معنی داری (P<0.05) در آنزیمهای CPK و LDH به ترتیب 16.45 و 16.12% توان هوازی به مقدار 13.07% و بهبود رکورد 30 متر شناگران به میزان 14.95% نسبت به تمرین در شرایط طبیعی در بردارد. یافته های این تحقیق نشان داد، این شیوه تمرین تغییرات مثبتی در قابلیتهای بی هوازی، ظرفیت هوازی و بهبود عملکرد شناگران ایجاد میکند.

مقدمه و هدف: سازگاری با ارتفاع به عنوان تمرین مکمل برای افزایش سطح آمادگی و قابلیت های فیزیولوژیکی مورد توجه ورزشکاران است. تحقیق حاضر، به تعیین تاثیر تمرین تناوبی فزآینده در شرایط کاهش اکسیژن در محیط کم فشار شبیه ساز بر تغییرات وزنی و عملکرد استقامتی موش ها در یک دوره کاهش بار تمرینی سه هفته ای پرداخته است. روش کار: تعداد 35 موش صحرایی ویستار نر چهار هفته ای با میانگین وزنی 9± 81 گرم به طور تصادفی به گروه های کنترل (10 موش) و تمرین (25 موش) تقسیم شدند. گروه تمرین پس از دو هفته آشنایی با محیط در پایان دوره 6 هفته ای تمرین تناوبی فزآینده (5 جلسه در هفته، هر جلسه 30 دقیقه و با سرعت 15 تا 70 متر بر دقیقه)، به گروه های سه هفته ای هایپوکسی، کاهش بار تمرین (taper)، کاهش بار-هایپوکسی و ادامه دهنده تمرین تناوبی فزآینده تقسیم شدند. تغییرات وزن و عملکرد استقامتی گروه ها مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته های پژوهش با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون توکی در سطح 05/0≤ p مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد زمان واماندگی گروه های هایپوکسی و کاهش بار-هایپوکسی در مقایسه با گروه تمرین تناوبی فزآینده، افزایش معنی دار 59/30% و 08/37% دارند (001/0=p). در آزمون عملکرد نیز گروه کاهش بار-هایپوکسی بهترین عملکرد را نسبت به گروه تمرین نشان داد که این افزایش معنی دار بود (002/0=p). با ادامه تمرین نیز افزایش معنی داری در وزن تمامی گروه ها مشاهده شد (001/0=p). نتیجه گیری: بکارگیری شرایط کمبود اکسیژن و روش کاهش بار تمرین اثر مثبتی بر عملکرد، ظرفیت استقامتی و زمان رسیدن به واماندگی دارد و هر دوی این شرایط باهم نیاز به بررسی بیشتری دارد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف این تحقیق، تعیین تاثیر هایپوکسی تناوبی کوتاه مدت (IHE) در حالت استراحت بر عملکرد هوازی و بی هوازی و تجمع لاکتات خون مردان ورزشکار بود. یکی از روش های تمرین هایپوکسی تنفس تکراری، دوره های متناوب کوتاه مدت هایپوکسی شدید (PO2=%10) و اکسیژن طبیعی برای بهبود ظرفیت هوازی و بی هوازی است. بدین منظور پژوهشی دوسوکور و کنترل شده، برای مطالعه آثار روش جدید «القای هایپوکسی تناوبی کوتاه مدت» استراحتی در فشار طبیعی طرح شد.نمونه آماری این تحقیق 16 نفر از بازیکنان فوتسال لیگ دسته برتر کشور بودند. افراد مورد تحقیق در دو گروه 8 نفره قرار گرفتند. گروه هایپوکسی و کنترل به ترتیب با میانگین وزن 70.31±5.3 و 70.05±2.34 کیلوگرم و سن 26.13±4.15 و 22.5±2.96 سال و حداکثر اکسیژن مصرفی 50.75±4.200 و 51.90±2.98 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه بودند؛ هر دو گروه یک جلسه در روز و به مدت 30 جلسه در معرض شش دوره پنج دقیقه ای به صورت متناوب تنفس هایپوکسی (12% و 10% اکسیژن) و در گروه کنترل 21% و هوای عادی اتاق برای یک ساعت قرار گرفتند. آزمودنی ها در هفته، 5 الی 6 جلسه در تمرین ورزشی یا مسابقه شرکت می کردند. پیش و پس از برنامه اعمال شده، آزمون بروس و آزمون رست جهت اندازه گیری توان هوازی و بی هوازی انجام شد و غلظت لاکتات خون قبل از گرم کردن و در دقیقه پنجم بعد از آزمون رست اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها و مقایسه میانگین های بین گروهی و میان گروهی از طریق آزمون تی مستقل و وابسته نشان داد، با استفاده از برنامه IHE میانگین های حداکثر اکسیژن، حداکثر توان، میانگین توان بی هوازی و شاخص خستگی و تجمع لاکتات استراحت و فعالیت در بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت تنها میانگین حداقل توان در گروه هایپوکسی کاهش معنی دار داشت و در بین دو گروه نیز اختلاف معنی دار بود (p=0.025) نتایج تحقیق نشان داد 30 جلسه هایپوکسی تناوبی کوتاه مدت شدید در حالت استراحت تاثیر معنی داری بر توان هوازی و بی هوازی ورزشکاران در فصل مسابقه ندارد.

پیش زمینه و هدف: دست یابی اوج و حفظ عملکرد ورزشی برای ورزشکاران حایز اهمیت است، تیپر و قرارگیری در شرایط محیطی راهبردی برای رسیدن به این هدف است. اما آسیب های داخلی همچون بافت ریه در این شرایط کمتر موردتوجه قرار گرفته است. هدف از مطالعه حاضر برسی تاثیر کاهش بار تمرین و شرایط هیپوباریک هایپوکسی متعاقب تمرین اینتروال فزاینده بر سطوح HIF-1α و میزان آپوپتوز برونش وبرونشیول بافت ریه رت های نر ویستار بود. مواد و روش کار: ازاین رو نمونه های پژوهش حاضر، 30 سر رت نر ویستار (6 سر کنترل، 24 سر تجربی)، سالم (4 هفته ای با میانگین وزنی 9± 72 گرم) بود. گروه تجربی پس از 6 هفته تمرین تناوبی به چهار گروه تمرین اینتروال، تیپر، هیپوباریک هایپوکسی و تیپر هایپوکسی تقسیم شدند. گروه های تجربی به مدت سه هفته با ادامه تمرین اینتروال، تیپر و شرایط هایپوکسی به اجرای تمرین تناوبی پرداختند. جهت اندازه گیری میزان HIF-1α و آپوپتوز برونش و برونشیول، بافت ریه خارج و موردسنجش قرار گرفت. داده ها با روش آماری آنالیز واریانس یک طرفه ارزیابی شد. یافته ها: قرار گیری در شرایط هیپوباریک هایپوکسی با افزایش معنی داری در میزان HIF-1α ، آپوپتوز برونش و برونشیول ریه (05/0≥ P)، همچنین تیپر در مقایسه با شرایط هیپوباریک هایپوکسی با کاهش معنی داری (05/0≥ P) در میزان HIF-1α ، آپوپتوز برونش و برونشیول بافت ریه همراه بود. بحث و نتیجه گیری: بنابراین شرایط هیپوباریک هایپوکسی با افزایش میزان HIF-1α و آپوپتوز برونش و برونشیول ریه همراه است که به کارگیری تیپر می تواند به عنوان روشی در کاهش HIF-1α و آپوپتوز برونش و برونشیول ریه ناشی از تمرین اینتروال فزاینده و شرایط محیطی موثر باشد.